Skip to main content

अंगकोरवाट - विश्वाची अमूल्य ठेव

 जगातील सर्वात मोठे मंदिर कोणते? कोणत्या देशाच्या झेंड्यावर मंदिराची आकृती आहे? ह्याची उत्तरे सगळ्यांना माहितीच असतील. सर्वांनी ते प्रसिद्ध छायाचित्र पाहिले असेलच. इथे ह्या पोस्टमध्ये प्रस्तुत करत आहोत अंगकोरवाटची आम्ही काढलेली छायाचित्रे. 

अंगकोरवाट 

जगातील सर्वात मोठे मंदिर आहे अंगकोरवाट आणि अर्थातच कंबोडियाच्या राष्ट्रीय ध्वजावर अंगकोरवाटची आकृती आहे. 

कंबोडिया कुठे आहे? आग्नेय आशिया मध्ये थायलंड, व्हिएतनाम आणि लाओस ने वेढलेला असा हा देश आहे.

कंबोडिया केवढा आहे? अगदी लहान आहे. १८१,३०५ चौरस फूट म्हणजे महाराष्ट्राच्या निम्म्याहून थोडाच जास्त मोठा असा हा देश आहे. 

किती जुना आहे? इसवीसन पूर्व ४००० वर्षे तरी इथे मानवी वस्ती असावी असे काही पुरावे पुरातत्व शास्त्रज्ञांना सापडले आहेत. 

पण आज आपण मुख्यत्वाने पाहणार आहोत ते तिसऱ्या चौथ्या शतकापासून भारतीय प्रभाव असणारे आणि भारतीय संस्कृती आजूबाजूच्या देशात नेणारे कंबोडिया. 

अनेक हिंदू आणि भारतीय राजवटी इथे भरभराटीला आल्या आणि आसपासच्या प्रदेशातील सर्वात मोठी राजसत्ता म्हणून प्रस्थापित झाल्या. साहजिकच त्यांचा प्रभाव संपूर्ण आग्नेय आशियावर आपल्याला दिसून येतो. 

देशाच्या सीमा त्या त्या वेळच्या राजसत्तेच्या शक्तीनुसार लहान मोठ्या होत राहिल्या. भारतीय भाषा -संस्कृत, संस्कृती, धर्म, कला, वास्तुशास्त्र ह्या सगळ्यांचा प्रभाव कंबोडियावर होता आणि आहे. 

कंबोडिया नाव कसे पडले? ह्याविषयी अनेक मतमतांतरे आहेत. कंबोज देश ह्या संस्कृत शब्दावरून कंपुचीया आणि कंबोडिया आले. पण मुळात कंबोज, कंबूज कसे आले? तर 'कंबू स्वयंभू' नावाचे भारतीय ऋषी तिथे गेले. त्यांनी तिथल्या मेरा नावाच्या राजकन्येशी विवाह केला आणि कंबूज देश वसवला असे म्हणतात. कोणी म्हणतात कौंडिण्य नावाचे ऋषी होते त्यांनी युद्धात स्थानिक राजवटीला जिंकले. तिथल्या नागकन्या राणी सोमाने त्यांच्यासमोर विवाहाचा प्रस्ताव ठेवला. तिच्याशी विवाह करून ते तिथेच राहिले. तिथल्या एका मंदिराच्या माहितीत देखील ही कथा सांगितली जाते. 

कंबुजमधील वेगवेगळ्या राजांनी मोठमोठे मंदिर समूह बांधलेले आपल्याला दिसून येतात. अंगकोरवाट बांधले गेले ते बाराव्या शतकात. राजा सूर्यवर्मन द्वितीय ह्याने यशोधरापूर ह्या आपल्या राजधानीत हे मंदिर बांधले. दिवाकरपंडित नावाचे त्यांचे मंत्री, सल्लागार किंवा गुरु. ह्यांनी राजाला इथे मंदिर बांधण्यासाठी सुचवले असे शिलालेखात उल्लेख सापडतात. 

अंगकोर वाट हे नाव कसे आले?

असे म्हणतात की अंगकोर वाट हे पूर्वी होते नोकोर - नगर +वाट. त्यावरून अंगकोरवाट झाले. संस्कृतात नगर म्हणजे शहर आणि वाट म्हणजे आवार. आग्नेय आशियात वाट हा शब्द वापरला जातो मंदिराचे आवार किंवा मंदिर ह्या साठी. त्यामुळे अर्थातच अंगकोरवाटचा अर्थ होतो मंदिरांचे शहर. 

अंगकोरवाटचे मूळ नाव होते 'परम विष्णुलोक'. विष्णुचे पवित्र स्थान. 

त्या आधीच्या राजवटी शंकराला पुजणाऱ्या शैव होत्या. अंगकोरवाट मध्ये मात्र विष्णू हीच मुख्य देवता, विष्णूची पूजा आणि वैष्णव प्रभाव होता. 

कंबोडिया मधील सियाम रीप ह्या शहराच्या जवळ असलेले अंगकोरवाट आज देखील जगातील सर्वात मोठे मंदिर किंवा कोणत्याही धर्माचे धर्मस्थळ तर आहेच. पण अंगकोर थोम हे शहर देखील त्या काळातले जगातील सर्वात मोठे शहर असावे असे नुकत्याच झालेल्या संशोधनानुसार तज्ज्ञ सांगत आहेत. चारशे एकरांच्याहून जास्त विस्तार असलेल्या क्षेत्रात हे भव्य मंदिर समूह उभे आहेत. 

मंदिराची संरचना चारी बाजूनी खंदक आणि पाण्याचा कालवा, त्याच्या मध्यभागी मंदिर अशी आहे. पाच शिखरे आहेत, त्यातले मधले सर्वात उंच म्हणजे साधारण दोनशे फुट उंच आहे. 

तीन वेगवेगळ्या स्तरांवर बाहेरपासून आतपर्यंत मंदिराची उंची वाढत गेली आहे. बाजूचे पाणी म्हणजे क्षीरसमुद्र आणि मध्यभागी मेरू पर्वत अशी ही संकल्पना आहे. 

भारतीय खगोलशास्त्राचा एक अद्भुत नमुना आपल्याला इथे पाहायला मिळतो. मार्च मध्ये एकदा आणि सप्टेंबरमध्ये एकदा अशा दोन विषुवदिनांच्या पहाटे सूर्य अंगकोरवाटच्या मधल्या कळसाच्यावर उगवतो. त्या दिवशी जगभरातील असंख्य लोक ते दृश्य पाहण्यासाठी मंदिराच्या आवारात जमतात. 

पण अगदी रोजच भल्या पहाटे, सूर्योदयाच्या आधीपासून पर्यटक मंदिराच्या आवारात जमलेले असतात. अंगकोरवाटच्या कळसांमागून उगवणारा सूर्य आजपर्यंत करोडो फोटोंमध्ये आला असेल. 

आम्ही गेलो होतो त्या दिवशी म्हणजे २४ डिसेंबर २०१२ला हवा ढगाळ होती. सूर्य बराच वर येईपर्यंत दिसला नाही. ह्या पोस्टमधील सगळे फोटो आम्ही त्या दिवशी काढलेले आहेत. 

त्या दिवशी देखील हजारो पर्यटक पहाटेच जमलेले होते. अंधारात काहीच दिसत नव्हते पण अनेक लोक जमलेले आहेत एवढेच जाणवत होते. तितक्यात बारीक पाऊस पडायला सुरुवात झाली. तरीदेखील कोणी आपल्या धरून ठेवलेल्या जागेवरून हलले नाही. चांगला फोटो मिळण्याची आशा मोठी वाईट असते! 


थोडे उजाडल्यावर लक्षात आले की किती लोक तिथे जमलेले होते!

सर्वात पहिला फोटो -ज्यात मंदिराचे पाण्यात प्रतिबिंब दिसते आहे, त्या पाण्यात असंख्य कमळे उमलली होती. 



मंदिरात लांबलचक सज्जे आहेत ज्यात रामायण महाभारतातील दृश्ये आहेत. कित्येक किलोमीटर लांबी असलेले हे सज्जे असल्याने भिंतीवर शिल्पांसाठी खूप जागा मिळाली आहे. 



ह्या वरच्या फोटोत आपल्याला सज्जाच्या लांबी रुंदीचा, भिंतीवरील शिल्पांच्या उंचीचा आणि भव्यतेचा अंदाज येईल. 

समुद्रमंथनाचे दृश्य अंगकोर मध्ये विविध रूपांत साकारलेले दिसते. 

समुद्रमंथन 
समुद्रमंथन शिल्पात देव आणि दानवांच्या चेहरेपट्टीतला फरक, जोर लावून ओढताना त्यांनी रोवलेले पाय हे सगळे बारकावे दिसतात. परमेश्वराचा कूर्मावतार देखील आपल्याला ह्या शिल्पात पाहायला मिळतो आहे. मेरू पर्वताला आधार देण्यासाठी इथे कूर्म- कासव दाखवले आहे. समुद्रमंथनासाठी दोरी बनलेल्या वासुकी नागाचा फणा, खाली असलेले पाण्यातले मासे देखील खूप चान्गल्या प्रकारे दगडात दाखवले आहे. 

समुद्र मंथन 

शरशय्येवरील भीष्म पितामह 

राजा 

गरुडावर आरूढ विष्णू ?

नुसते त्या सज्जातील शिल्पे बारकाईने पाहायचे म्हटले तरी अनेक दिवस लागतील. 

मंदिर आवारात अनेक ठिकाणी देवता आणि अप्सरांच्या काही हजार आकृती कोरलेल्या आहेत. त्यांच्या वस्त्रांचे बारकावे, दागदागिने, केशरचना, चेहऱ्यावरील भाव ह्या सर्वात विविधता अचंबित करते. 




मंदिराच्या रचनेत अनेक स्तर आहेत. त्यामुळे साहजिकच भरपूर जिने आहेत. मधल्या मोकळया जागा आहेत. 






मंदिराच्या वरच्या मजल्यावरून दिसणारे दृश्य देखील फार सुंदर आहे. तिथून बघताना मंदिर संरचनेची थोडी तरी कल्पना येते. 

वाचनालय 

मंदिर आवारात अशा अनेक वास्तू आहेत. त्यातील काही राजघराण्याची वाचनालये होती असे म्हणतात. 

Decorative panel

वरील फोटोत असणाऱ्या अनेक प्रमाणबद्ध मूर्ती आपल्याला थक्क करतात. प्रत्येक मूर्तीची देहबोली वेगळी. केवळ मनुष्याकृतीच नव्हेत तर प्राणी, शस्त्रे, रथ, बाजूच्या भिंतीच्या कठड्यावरील कोरीवकाम सर्वच अप्रतिम आहे. 

सुस्थितीतील अशी पॅनेल्स आता संख्येने खूपच कमी उरली आहेत. पण जेव्हा सगळी म्हणजे शेकडो पॅनेल्स आणि हे संपूर्णच मंदिरच सुस्थितीत असेल तेव्हा किती कलापूर्ण आणि त्यामुळेच वैभवशाली दिसत असेल ह्याची आपण कल्पना करू शकतो. 

प्रचंड आवार, इतकी भव्यता, अवाढव्य उंची, अनेक शतकांपूर्वी मानवाने घडवलेला वास्तुरचनेतील चमत्कार, शिल्पांचे सौंदर्य, प्रत्येक कठड्यावरील, खांबावरील नक्षीकाम हे सगळेच आपल्याला विस्मयचकित करते. 

मधली काही शतके लपलेले ह्या मंदिराचे अस्तित्व, त्या आधी आणि नंतर झाली युद्धे, आधुनिक युगातील गोळीबाराच्या खुणा, वाढणारी झाडे हे सर्व मंदिराच्या दुरावस्थेला कारणीभूत होत आहेत. भंगलेल्या मूर्ती, तुटलेले कठडे, ढासळणारे चिरे, आवारात पडलेले दगड हे सगळे मन विषण्ण करते. 

२०१२ मध्ये मुख्य मंदिरासाठी चढण्याचे जिने उंच आणि अरुंद पायऱ्यांचे होते. त्यामुळे तिथे जाणे हा सर्वार्थाने रोमांचक अनुभव होता. आता कदाचित पायऱ्या जास्त चांगल्या केल्या असतील. 


वरून दिसणारे दृश्य 

मुख्य मंदिरात अर्थातच पूर्वी विष्णूची मूर्ती असणार. अष्टभुज अशा विष्णूमूर्तीला तिथे 'ता रिच' म्हटले जाते. 


नंतर म्हणजे बाराव्या शतकाच्या शेवटाकडे जयवर्मन सप्तम ने बौद्ध धर्माला राजाश्रय दिला आणि त्यामुळे अंगकोर वर बौद्ध प्रभाव वाढला. त्यामुळे आता ही विष्णू मूर्ती मुख्य मंदिरात नाही. तिथे आता बुद्ध मूर्ती आहे.


अजून एका ठिकाणी अशा बुद्ध मूर्ती आहेत. पूजा म्हणून आपल्या डोळ्यांपुढे येणारे सर्व संस्कार होत नसतील तरी मूर्तींसमोर उदबत्त्या लावल्या जातात, त्यांना वस्त्रे घातली जातात असे लक्षात आले. आता ह्या संदर्भात परिस्थिती काही बदलली असेल तर माहिती नाही. नुकतेच जाऊन आलेले कोणी ह्यावर खुलासा करू शकेल. 

राजसत्ता आणि धर्म ह्यांचे परस्पर समीकरण,आणि त्याचा संस्कृती आणि कलेवर होणारा परिणाम आपल्याला इथे पाहायला मिळतो. 

वरील फोटोतले शिखर आहे ते मध्य शिखर मेरू पर्वत म्हणून मंदिरातले सर्वात उंच शिखर आहे. 



मंदिराच्या भिंती म्हणजे मेरू पर्वताला वेढणारा वासुकी नाग असे समजले जाते. बाहेरून एका टोकाला दिसणारी शेपटी वरच्या एका फोटोत दिसते आहे. हे नागाचे मस्तक आहे ते मात्र तुटले होते, ते आता दुरुस्त करून खाली ठेवलेले आहे.

अंगकोरवाट पाहताना अनेक शतकांचा इतिहास आपल्या अवतीभोवती वावरत असतो. विविध भावनांचा कल्लोळ मनात होत राहतो. 

विश्वाची अमूल्य ठेव असलेल्या ह्या मंदिरांचा जीर्णोद्धार करण्यासाठी अनेक देश कंबोडियाला मदत करत आहेत. भारताचा देखील ह्यात मोलाचा सहभाग आहे. 

 ज्यांना ज्यांना जाणे शक्य आहे त्यांनी ह्या मंदिरांची स्थिती अजून वाईट होण्याच्या आत, लवकरात लवकर जाऊन ही मंदिरे बघायला हवीत असे नक्कीच वाटते. 


#angkorwat #cambodia #siemreap #angkor #angkorwattemple #travel #khmer #siemreaptrip #travelphotography #phnompenh #angkortemples #angkorthom #cambodiatravel #asia #cambodiatrip #angkorwatcambodia #southeastasia #siemreapcambodia #temple #travelgram #beautifulcambodia #adventure #cambodian #explorecambodia #visitcambodia #taprohm #wanderlust #angkorwatsunrise #travelcambodia








Comments

  1. खूप छान फोटो, माहिती....

    ReplyDelete
  2. मस्त🙏 नेहमी सारख लिखाण यात तुझा मंदिरांचा अभ्यासपण जाणवतो👍

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

देवरियाताल चंद्रशिला ट्रेक- भाग 1 - तयारी !!

  आपण स्वप्न पाहतो… आपण स्वप्ने पाहतो… त्यातील एखाद दुसरेच प्रत्यक्षात यावे म्हणून धडपडतो आणि बाकीची स्वप्ने कधीतरी नवलाईने आंजारायला गोंजारायला असावीत म्हणून त्यांना स्वप्न म्हणूनच राहू देतो.  हाय अल्टिट्युड ट्रेक हे माझे एक असेच स्वप्न होते, नेहमी भुरळ पाडणारे आणि तरीही प्रत्यक्षात आले तर इतक्या उंचीवर चालताना काहीशी धास्तीच वाटावी असे. त्यामुळे वर्षानुवर्ष ते स्वप्न प्रत्यक्षात न येता स्वप्नच राहिले होते.  नोव्हेंबरमध्ये माझी मैत्रीण धनश्री जगताप इंडियाहाईक्सबरोबर देवरिया ताल चंद्रशिला हा ट्रेक करून आली. तिच्याशी गप्पा मारताना या ट्रेकची सविस्तर माहिती मिळाली. मार्च एप्रिलमध्ये या संपूर्ण रस्त्यावर ऱ्होडोडेंड्रॉनची फुले फुललेली असतात असेही कळले… आणि मनातल्या स्वप्नाला पुन्हा एकदा जाग आली.  असे म्हणतात की देवरिया ताल म्हणजे जिथे यक्षाने युधिष्ठिराला प्रश्न विचारले ते तळे. वाटेत लागणारे तुंगनाथ हे तर जगातले सर्वात उंचावर असणारे शंकराचे मंदिर, पंच केदारापैकी एक. हे पांडवांनी बांधले आहे असे सांगितले जाते. ट्रेकचा समिट पॉईंट म्हणजे चंद्रशिला. जिथे चंद्राने तपश्चर्या केली ती जागा. असेही म

देवरियाताल चंद्रशिला ट्रेक - भाग 2 - सारी - देवरियाताल

दुसऱ्या दिवशी सकाळी ट्रेकला सुरुवात झाली तीच एका तीव्र चढणीने!! चढताना एका क्षणी मागे वळून आम्ही सारी बेस कॅम्पचा निरोप घेतला. परत येउ तेव्हा ट्रेक यशस्वीरित्या पूर्ण केला असेल की नाही, ते माहिती नव्हते. पण अनुभवसमृद्ध मात्र नक्की होऊन परत येऊ ह्याची ग्वाही मनातच दिली. सारी बेस कॅम्प 📷 Supan Shah रस्ता ओबडधोबड दगडांनी तयार केलेला होता. पण भुसभुशीत मातीत पाय घसरण्यापेक्षा दगड परवडले असे मनाला सांगत चढण चढत होते. 📷 Pawan Gowda ह्या फोटोवरून चढ किती होता त्याचा तर अंदाज येईल पण आम्ही सगळे कसे चढत होतो ते कळायचे असेल तर व्हिडिओ आहे ना! विडिओ - सम्राट दर्डा https://youtube.com/shorts/CJuWDSml8XU?feature=share रस्त्याचा सुरुवातीचा काही भाग लोकवस्तीतून जाणारा. पण तेथील घरेही अगदी तुरळक आणि तशी लांब लांब. हिरवीगार शेते मात्र दिसत होती. डोंगर उतारावर पायऱ्यांसारखे बांध घालत केलेली ही शेती संपूर्ण उतार जिवंत करत होती. The view 📷 Supan Shah 📷 Samrat Darda तासभर तीव्र चढणीचा रस्ता पार केल्यानंतर थोडया वेळाने तुलनेने जरा सपाट भाग आला तेव्हा हृदयाने थँक्यू म्हणायला सुरूवात केली!! तिथून चंद्रशिल

देवरियाताल चंद्रशिला ट्रेक - भाग 3 - देवरियाताल -स्यालमी

ट्रेकचा तिसरा दिवस. कालचा सारी- देवरियाताल प्रवास तर खूपच छान झाला होता. पायही दुखले नव्हते की थकल्यासारखे देखील वाटले नव्हते. त्यामुळे उत्साहाने आजच्या दिवसाला सुरुवात केली. आजचा दिवस तसा अवघड असेल अशी, इंडियाहाईक्सच्या  वेब साईटवरचे वर्णन वाचून कल्पना आली होती. आज अंतर नऊ किलोमीटरपेक्षा जास्त होते. पण वाटेत अनेक शिखरे दिसणार होती. घनदाट जंगलातून जाणार होतो त्यामुळे अनेक पक्षीही दिसणार होते. त्याचीही उत्सुकता होती. सगळेजण देवरियाताल कॅम्पसाईट मधून बाहेर पडलो. अवघे एक दिवस वास्तव्य केलेले असले तरी मन थोडेतरी गुंतलेले असतेच.  देवरियातालच्या रस्त्याच्या डाव्या बाजूने एक जंगलवाटेचा फाटा होता. त्या वाटेने आम्ही निघालो. थोडा वेळ चालल्यावर आम्हाला पुन्हा एकदा चंद्रशिला शिखर दिसणार होते. अधून मधून दिसणारे हे शिखर आपल्याला कुठे पोचायचे आहे त्याची जाणीव करून द्यायचे, त्यानेही एक नवे बळ मिळायचे. पण आज आकाश इतके ढगाळ होते की शिखर दिसलेच नाही.उजवीकडे पुन्हा एकदा सारी गाव मात्र दिसले. 📷Cotrekker 📷Sumati Dhembre ह्या फोटोवरून कशा रस्त्याने आम्ही चालत होतो, चढ किती होता त्याची कल्पना येईल. (सर्वात

देवरियाताल चंद्रशिला ट्रेक - भाग 5- अंतिम भाग - बनियाकुंड- तुंगनाथ- चंद्रशिला

  📷Samrat Darda १५ एप्रिल, बनियाकुंड कॅम्पसाईट मधून काढलेला चंद्राचा सुंदर फोटो. त्या दिवशी शुक्ल पक्षातील सप्तमी किंवा अष्टमी असावी. कारण १७ एप्रिलला रामनवमी होती. सुंदर काळ्याभोर रात्रीचा सघन अंधार.. पौर्णिमा अजून साताठ दिवसांवर असली तरीही आत्तापासूनच तेजाळलेला चंद्र.. चमचमणारे, मध्येच ढगांच्या आड लपणारे चांदणे, आमच्या मनातील समिटविषयीची उत्सुकता..फार अनोखी रात्र होती ती.  उद्या पहाटे दोन वाजताचा वेकप कॉल असणार होता. आम्हाला आवरून, ब्रेकफास्ट करून तीन वाजता निघायचे होते. न विसरता घेण्याच्या गोष्टी तशा तर डे पॅक मध्ये भरूनच ठेवल्या होत्या. हेडलॅम्पच्या उजेडात सामान देखील आवरून ठेवले होते. पहाटे निघताना बाकी सामान मेन टेन्ट मध्ये नेऊन ठेवायचे होते.  इतक्या उंचीवर जायचे होते. काही तासांत आम्ही ४००० फुटांचा अल्टीट्युड गेन करणार होतो. झोपण्यासाठी डोळे मिटले खरे, पण मिटल्या डोळ्यांपुढेही बर्फाच्छादित शिखरांचीच दृश्ये तरळत होती. कधीतरी झोप लागली. सतत अधूनमधून जाग येऊन घड्याळात बघत होते. सगळे दोन वाजता उठणार, त्या आधी आपण आपले आवरून घेऊ या असा विचार डोक्यात होता तो बहुधा सतत जाग आणत असावा!!

देवरियाताल चंद्रशिला ट्रेक - भाग 4 - स्यालमी - बनियाकुंड

आदल्या संध्याकाळी भुरभुरत असलेल्या पावसाने हवेतला गारवा अजूनच वाढवला होता. इतक्या लहान तंबूमध्ये झोपण्याची पहिलीच वेळ होती. पण सुरुवातीचे दोन तास सोडले तर नंतरचे पाच तास चांगली झोप झाली. अगदी प्रसन्न जाग आली.काल एकदाच क्षणभर का होईना, मनात तरळून गेलेला,"आपण ट्रेक इथेच थांबवावा का?"ह्या विचाराचा आज कुठे मागमूसही उरला नव्हता. मनात होते,  "इरादे अगर पक्के हो, तो डगमगाए कदम क्यु? हौसले बुलंद हो तो सहमा सा हो मन क्यु? मंज़िल अब दूर नहीं.. बस संभल के चलना, कभी न रुकना, हार ना मानना, बस्स .. चलते रहना।" - वृंदा टिळक आमच्या सगळ्याच कॅम्पसाईट्स भन्नाट जागांवर होत्या. आजची स्यालमीची कॅम्प साईट देखील त्याला अपवाद नव्हती. नजर पोचेल तिथपर्यंत फक्त पर्वत रांगा आणि जंगल. मानवी वस्तीची जवळपास काहीच चाहूल नाही.  📷Samrat Darda  सगळ्यांचे आवरून वॉर्म अप करून आम्ही निघालो. आजचा सगळा रस्ता सुंदर असणार होता. काल इतके चढ उतार चढून उतरून आता सगळ्यांची चांगली तयारी झाली होती. शिवाय आज मी नीकॅप्स देखील घातल्या होत्या!! त्यामुळे समजा जरी आज रस्ता अवघड असला असता तरी काळजीचे काही कारण नव्हते.

ग्यानबोक पॅलेस, सेऊल, साऊथ कोरिया

राष्ट्रीय अस्मितेची चिन्हे परकीय आक्रमक पुसून टाकायचा प्रयत्न करतात, करतातच. जगभर अशी असंख्य उदाहरणे सापडतील. कारण त्याशिवाय त्यांना त्यांची सत्ता निर्माण करता येणार नसते. पण मग त्या त्या देशातील, देशावर प्रेम असणारे लोक काय करतात हे जाणून घ्यायचे असेल तर एक उदाहरण सांगते. आपल्याला सेऊल मधील ग्यानबोक  पॅलेस याच्याविषयी वाचायला हवे. ------------- तसा पोचायला आम्हाला थोडा उशीरच झाला होता. शेवटची इंग्लिश गाईडेड टूर चुकते की काय अशी भीती वाटायला लागली होती. अनेक कोरियन युवक युवती राजवाड्याकडे जाताना दिसत होते. विशेष म्हणजे त्यांनी पारंपरिक कोरियन पोशाख घातले होते. फार छान दिसत होते ते सगळे. आम्ही गेलो होतो, कोरियाच्या सार्वभौमत्वाचे मानचिन्ह असलेल्या ग्यानबोक पॅलेसला ( Gyeongbok Palace ) भेट देण्यासाठी.  तिकिटाच्या काउंटर जवळच राजवाड्याचे मुख्य प्रवेशद्वार आहे. त्याचे नाव आहे ग्वान्गमन गेट.( Gwanghwamun) . सेऊलच्या पुरातन इतिहासाचे प्रतीक असलेले हे प्रवेशद्वार १३९५ मध्ये बांधले गेले आहे. आज हे प्रवेशद्वार कोरियाची ओळख बनलेले आहे. कोरियाच्या वास्तुशास्त्राप्रमाणे, कोरियाची भरभराट व्हावी म्ह

Deoriatal - Chandrashila trek - Part 1 - Preparation

We dream… we dream about many things … but we strive to make only few of them a reality and leave the rest of the dreams as dreams only, to cherish them someday in our leisure time. A high altitude trek was one such dream of mine, always enthralling and yet a little daunting. So for years that dream remained a dream without becoming a reality. In November, my friend Dhanshree Jagtap did the Deoria Tal Chandrashila trek with Indiahikes. While chatting with her, I could get detailed information about this trek. She told that in March and April, rhododendron flowers will be blooming in this region … and the dormant dream was awakened once again. It is said that DeoriaTal is the lake where the famous Yaksha and Yudhishthira conversation had taken place. On the way to the summit, Tungnath is the highest temple of Shankara in the world, one of the Panch Kedars. It is said to have been built by the Pandavas. The summit point of the trek is Chandrashila. The place where Chandra did Tapas. It i

नागाव

  नागाव म्हणजे माडापोफळींच्या वाड्या. नागाव म्हणजे केळीच्या बागा. नागाव म्हणजे सुंदर स्वच्छ समुद्रकिनारा.  नागाव म्हणजे वस्त्रगाळ मऊ वाळूचा किनारा.  नागाव म्हणजे अनेक मंदिरे. नागाव म्हणजे लक्षवेधी दीपमाळा. नागाव म्हणजे कोपऱ्या कोपऱ्यावर भेटणारे तळे! नागाव म्हणजे तळ्यात फुललेलीअनेकानेक कमळे!! नागावच्या शेजारचे  अक्षी, चौल, रेवदंडा ही देखील अशीच गावे. नितांतसुंदर, साधी. अलिबाग आणि ह्या सर्व गावांना मिळून अष्टागर असे म्हणत असत. आठ गावांचा समूह.  अलिबाग पर्यटन स्थळ म्हणून ७० च्या दशकापासूनच प्रसिद्ध झाले होते. तेव्हा शांत निवांत असलेले अलिबाग नंतर खूपच गजबजले आणि मग दुसऱ्या सहस्त्रकात अलिबागशेजारील रेवदंडा, नागाव, चौल ही लहान लहान गावे देखील पर्यटनस्थळे म्हणून विकसित होऊ लागली.  ह्या निवांत, शांत गावांना जणू अचानक खडबडून जाग आली. तिथेही पर्यटकांची गर्दी वाढू लागली. स्थानिक लोकांना रोजगार, विकासाची संधी, अर्थार्जनाची संधी त्यात दिसली.  गावांवर आधुनिक पेहराव चढला आणि तिथे उदयाला आली मुंबईकरांची आवडती पर्यटनस्थळे.  आता तर परिस्थिती अशी आहे की जवळ जवळ एका आड एका वाडीत आपल्याला रिसॉर्ट झालेला द

हम्पी- विठ्ठल मंदिर

तुंगभद्रा नदीच्या काठावर वसलेले  हम्पी . तिसऱ्या शतकापासून ह्या शहराचे उल्लेख आहेतच.  चौदाव्या शतकातल्या विजयनगर साम्राज्याची राजधानी असलेले  हम्पी .  विजयनगर साम्राज्यासोबतच  या शहराची देखील प्रगती  झाली आणि जगातले  एक अत्यंत श्रीमंत, भरभराटीला आलेले शहर म्हणून हम्पी मान्यता पावले. विदेशातून देखील व्यापारी  हम्पी ला येत असत.  चौदाव्या शतकाच्या आधीदेखील तिसऱ्या शतकापासून इतकेच काय, अगदी रामायण कालात देखील  हम्पीचे  उल्लेख आपल्याला सापडतात. अजून देखील ऋष्यमुक सारखी पर्वतांची नावे असतील किंवा पम्पा सरोवर, किष्किंधा अशी ठिकाणांची नावे असतील, आपल्याला सतत रामायणाचा संदर्भ दिसत राहतो. हनुमानाचे जन्मस्थान, राम लक्ष्मण हनुमानाला भेटले ते ठिकाण देखील ह्याच परिसरात आहे. त्यामुळे अनेक भाविक नेहमीच  हम्पी ला भेट देत असतात. इतिहास संशोधकांसाठी, कलेच्या अभ्यासकांसाठी देखील  हम्पी  फार महत्त्वाचे आहे ते त्यातील एकाहून एक सुंदर, कोरीव काम असलेल्या मंदिरांमुळे! युनेस्कोने देखील या संपूर्ण भागाला जागतिक वारसा स्थळ म्हणून मान्यता दिलेली आहे.  हम्पीतील  खरे तर सगळीच मंदिरे पाहण्याजोगी आहेत इतकेच काय तिथ

Deoriatal Chandrashila trek - Part 2- - Sari to Deoriatal.

The next morning, the trek started with a steep climb!! At one point during the climb, we turned back and bade goodbye to the Sari base camp. It was not known whether we would successfully complete the trek or not. But I was sure that we will definitely come back with a life changing experience.   Sari Base camp  📷 Supan Shah The road was paved with rough stones. But while climbing I was telling myself that these stones were better than walking in the slippery soil. 📷 Pawan Gowda You can guess how much the climb was, from this photo, but if you want to know how we were climbing, there is a video! विडिओ - सम्राट दर्डा https://youtube.com/shorts/CJuWDSml8XU?feature=share The initial, few meters part of the road passed through populated areas. But the houses there were very few and sparse. Green fields were visible everywhere. Farming was done on the mountain slopes, by step method. This greenery enlivened the entire slope. The view 📷 Supan Shah 📷 Samrat Darda After walking on the ste